Εθνικη Εορτη

Θα έρθει μια μέρα. Θα έρθει μια μέρα που το φως θα τρυπώσει παντού. Θα μπει με βία και θα τα σπρώξει όλα ανοιχτά. Θα έρθει μια μέρα που θα μπορέσω να σταθώ στα πόδια μου. Θα τα απλώσω γερά τριγύρω. Θα πατήσω στιβαρά στο χώμα. Θα τα μπήξω, θα τα σπρώξω, να μπούνε να χωθούν. Μέσα βαθιά να κατακτήσουν. Με βία να ανακυρήξουν για δικό τους κάθε χιλιοστό. Να μπούνε μέσα, να νιώσουν, να χωθούν. Θα κατέβουν κάτω στα έγκατα τα παλιά τα σκοτεινά. Θα βγάλουν ρίζες και όλο θα μεγαλώνουν. Πιο κάτω πιο κάτω πιο βαθιά. Εκεί που κατοικούν πλάσματα πανάρχαια της λύπης η αρχή. Αυτά που στέλνουν τον ήλιο ψηλά κάθε ανατολή. Αυτά που τον καρφώνουν. Μαζί τους να ζω, να περιβληθώ, να ευδοκιμήσω. Σε πελώρια αγκαλιά. Να απλώνεται πέρα μακριά και γύρω παντού. Όλοι για μένα να διψάνε. Όλοι για μένα να απλώνουν χέρια δάχτυλα και κάθε λογής σώματος άκρα. Όλοι σε μένα με μανιασμένη εμμονή να θέλουν να φτάσουν. Να γευτούν από την ουσία την θεϊκή. Να φράξει κάθε κατασκεύασμα πολιτισμού. Να κατακλυστούν τα πάντα από τένοντα σώματα. Να πνίξουν τους ανθρώπους και κάθε σημάδι που άφησαν ποτέ πάνω στον κόσμο. Να τους εξωλοθρεύσουν. Να φύγουν να σβηστούν. Από άκρη σε άκρη αφανισμός. Είμαι γεμάτος από πάνω ως κάτω με μίσος. Μίσος πανάρχαιο βουητό. Το μίσος βράζει μέσα μου. Μίσος για ότι ζωντανό. Μολυσμένο και κακό. Μίσος για τη ζωή την ίδια. Μίσος για τους ζώντες τους νεκρούς για αυτούς που είναι να ρθουν. Για κάθε χώρα πόλη και χωριό. Για κάθε αυτοκρατορία βασίλειο βουλή. Για κάθε ποτάμι στεριά ωκεανό. Για όλα τα σπίτια των ζώων τις φωλιές. Κάθε πλάσμα που πάτησε ποτέ το πόδι του στο χώμα το μισώ. Κάθε φτερό που άπλωσε εύχομαι φωτιά να αρπάξει. Κάθε παιδί που γεννιέται με αρρώστιες να το θάβουν ακόμα ζωντανό. Να βασιλέψει η φρίκη. Ο νους με τρόμο να κρυφτεί. Μαύρος αέρας και στάχτη μόνο παντού. Ο κόσμος όλος στάχτη. Καλυμμένος. Να μην έχει σχήμα. Να μην μπορεί να νοηθεί. Χωρίς εικόνα.