Επικηδειος

Σε σκέφτομαι τώρα. Στην γλώσσα μου για να είναι οικείο και ιδιωτικό. Σε σκέφτομαι.

Θα ήταν υπέροχο αν εγώ ήμουν μαζί σου. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να είμαι μαζί σου. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να είμαι μαζί σου ξέροντας ότι κι εσύ θέλεις. Θέλεις να είσαι μαζί μου. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ ξυπνούσα ακόμα κάθε πρωί με το χαμόγελο στα χείλη στο σώμα στην ψυχή επειδή ήξερα ότι υπάρχεις εσύ, ότι αναπνέεις, ότι κοιτάς μες στην ζωή μου και μου τραβάς έξω την ψυχή. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ κοιτούσα μέσα στα μάτια σου και ήταν θάλασσα. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ ξυπνούσα ένα μεσημέρι Κυριακής και έβλεπα εσένα να έχεις ξυπνήσει από νωρίς και να πηδάς στο κρεβάτι να με αγκαλιάσεις και να με φιλήσεις μέχρι να πνιγώ. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να σε υποδεχτώ με νυσταγμένα αγουροξυπνημένα παπλωματοσκεπασμένα μουγκρητά. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να ακούσω το γέλιο σου για μένα. Αυτό που κρατούσες μόνο για μένα. Αυτό. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να φάω πρωινο με γάλα και δημητριακά μαζί σου για το μεσημέρι και το απόγευμα και το βράδυ και στις τέσσερεις τα ξημερώματα. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να χαθώ σε άλλους κόσμους μεσαιωνικούς μαγικούς ψηφιακούς του μέλλοντος και να πολεμήσω, να χτίσω την μαγική μου πανωπλία φτιαγμένη απ’ όλου του κόσμου το σκοτάδι, να κυρηχθώ πρωταθλητής και ήρωας του γένους να στέκομαι στη μάχη με εσένα στο πλευρό, στο κρεβάτι και στο γραφείο φορώντας βαριεστημένα τεμπέλικα φαρδιά παντελόνια. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σου μαγείρευα το αγαπημένο σου φαγητό και το έκαιγα και το τρώγαμε μαζί έτσι κι αλλιώς γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο να φάμε. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να ξαπλώσω μαζί σου σε πάρκα ηλιόλουστα και πράσινα με γαλάζιους βαθείς ουρανούς και το πιο δροσερό απαλό αεράκι να μας χαιδεύει, χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο και απλά να καθόμασταν εκεί αγκαλιασμένοι. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσαν να σου χαιδέψω τα μαλλιά, να στα χτενίσω, να στα κουρέψω, να στα ξυρίσω για να μοιάζεις πιο πολύ στους πανκ του 80 και σε πολεμιστές των Βίκινγκς. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ έβλεπα τις ζωγραφιές σου στους τοίχους του δωματίου σου. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σου γέμιζα το δωμάτιο με καπνό απ’ το τσιγάρο μου και εσύ μου έλεγες δεν πειράζει. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σε περίμενα να γυρίσεις το απόγευμα στο σπίτι να με αγκαλιάσεις και να με φιλήσεις. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ έμενα μαζί σου μόνο. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ έκανα τέχνη μαζί σου. Θα ήτνα υπέροχο αν εγώ χανόμουν μέσα στον κόσμο σου με φώτα νέον και ζωγραφισμένα ζώα που μιλούν και κηνυγούν παιδάκια να σκοτώσουν. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ έβγαινα έξω για βόλτες μαζί σου στην πόλη. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σε έβλεπα να παίζεις και αισθανόμουν περήφανος. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σε έβλεπα και ήξερα, ένιωθα πως είσαι δικός μου. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ ζωγράφιζα στο γυμνό σου σώμα με μαρκαδόρους για παιδιά. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σε αγκάλιαζα. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μύριζα την μυρωδιά σου, αν μου κατέκλυζε την ύπαρξη, αν έμπαινε από τα ρουθούνια μου και με πλυμύριζε όλον με ασφάλεια. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να ακούσω την φωνή σου χωρίς να μου κόβεται η ανάσα. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να σε δω χωρίς να νιώθω πως στροβιλίζεται γύρω η ζωή μου, πέφτει στην άσφαλτο και την πατάνε φορτηγά. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ μπορούσα να σε σκέφτομαι και να μην πεθαίνει η δύναμή μου για ζωή. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σου μιλούσα. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σε φιλούσα. Θα ήταν υπέροχο αν εγώ σε είχα μαζί μου. Θα ήταν υπέροχο αν εσύ με αγαπούσες. Θα ήταν υπέροχο. Δεν θα ήταν;