Ματωμα

Χρόνια αυτή η γη με δέχεται. Χρόνια υπομένει τον κάθε άσκοπο, άκαρπο, ανώφελο στεναγμό. Χρόνια πια έχουν περάσει. Χρόνια και δεν θυμάμαι. Κάθομαι εδώ και μόνο περιμένω. Η γη προτόγονη, απλή. Άλλος κανείς δεν έχει βρει τον δρόμο. Τον χάραξα. Τον άφησα. Με αίμα τον πότισα φριχτά να λαμπυρίζει κάτω από φώτα φεγγαριών που σίδερα πρόκες και σφυριά στέλνουν κάθετα στη γη χρόνια και χρόνια. Και τίποτα στην γη αυτή δεν μπορεί ψέμα αυτό να πει. Επιβεβαιώνω κάθε μέρα. Πηγαίνω. Βλέπω. Ελέγχω. Μαζεύω στοιχεία. Χάρη στη σκέψη μου μπορώ να καταλήγω συνεχώς σε συμπεράσματα ασφαλή. Τι φωτεινή απέραντη αδιαμφισβήτητη δύναμη του ανθρώπου. Τόσοι και τόσοι άγιοι σκοποί. Τόσοι ψαλμοί και προσευχές χιλιάδες. Όλοι. Αυτήν δοξολογούν. Όλοι. Σε άγια νύχτα. Πηγαίνω βλέπω και ελέγχω. Και καταλήγω σε συμπεράσματα ασφαλή. Χάρη στη σκέψη. Χρόνο έχω στα χέρια μου πολύ. Δεν ευτελίζω το σώμα και τον νου με ασχολίες θλιβερές. Με σκοπούς ανάρμοστους. Με εργασίες παράταιρες προς τη λαμπρή φύση που απλόχερα μου δόθηκε από τα άγια πάντα. Μόνο σκέφτομαι. Χρόνος υπήρξε πολύς. Υπήρξε πολύς ο χρόνος. Στη γη αυτή που κατοικώ όλα εγώ τα ξέρω. Στη γη αυτή που κατοικώ μόνη μου ασχολία είναι να κάθομαι κάτω στο χώμα και ανάσκελα να κοιτώ τον ουρανό. Άλλη εικόνα του δεν γνωρίζω. Δεν θυμάμαι αλλιώς αυτόν να έχω δει. Κάπου βαθειά μια μελωδία μυστική κάποτε ψιθιρίζει για ουρανούς άλλους. Έναστους καθαρούς και μπλε. Τόσο μπλε. Μπλε που να μπορείς να βλέπεις μάτια μέσα εκεί ψηλά να κολυμπάνε. Μπλε που να παίρνει την ψυχή και όλη απ έξω να την βγάζει. Να ηδονίζεται πολύ. Τόσο που να βαφτίζεται όλη μπλε. Πιο ταιριαστή εικόνα δεν θα μπορούσε στο μυαλό μου η μουσική να έχει σπείρει. Να είναι μπλε ο ουρανός με μπλε ανθρώπινες ψυχές να στροβιλίζεται αιώνια κρυφά. Σε πέρα μέρη μακρυά. Κάπου αλλού. Όχι εδώ. Δεν είναι εδώ. Δεν θα μπορούσε να φανεί. Ψέμματα λέω εγώ. Καμία απόδειξη γι αυτό δεν μου έχουν φέρει. Μία η γνώση η ουράνια η τρομερή που την γη αυτή για πάντα θα σκεπάζει. Σύννεφα χάσκουν πια παντού. Μάυροι κεραυνοί και πελώρια άγρια σκυλιά κόβουν βόλτες σε αγέλες τρομερές με δόντια τόσο κοφτερά που στην όψη τους το δέρμα ζαρώνει, πετρώνει λες και πάει να αμυνθεί. Μύγες και άγριοι σκορπιοί σε μαύρα λιβάδια λιμασμένα έχουν χτίσει μυριάδες αποικίες. Όλα της κόλασης τα μισητά θεριά. Όλα. Πάνω μου όλα κατοικούν. Χρόνια και χρόνια. Αυτός ο δικός μου ουρανός. Κανένας δείκτης χρόνου δεν μπορεί τη φύση να βοηθήσει. Δεν πλησιάζει εδώ αυτός. Την έχει αφήσει τη γη αυτή χρόνια πολλά. Πριν πατηθεί από πλάσμα ζωντανό. Έτσι και εγώ την βρήκα.